Andrzej Zamoyski X ordynat z rodziną

Audiodeskrypcja obrazu „Zamoyski Andrzej, X ordynat, z dziećmi” Metryczka: Autor: Józef Buchbinder wg obrazu Angeliki Kauffmann z 1793 r. Tytuł: „Zamoyski Andrzej, X ordynat, z dziećmi (synami Aleksandrem i Stanisławem oraz córką Anną)” Miejsce powstania: Polska, Warszawa Data: XIX/XX wiek Technika: olej na płótnie Wymiary: 266 x 262 cm Miejsce przechowywania: pałac, Muzeum Zamoyskich w Kozłówce Obraz ma formę dużej, kwadratowej kompozycji utrzymanej w stylu akademickiego malarstwa historycznego i portretowego, z wyraźnym nawiązaniem do antyku. Artysta przedstawił postacie w planie pełnym, ujęte frontalnie, w lekkim półkolu. Światło rozkłada się równomiernie, podkreślając twarze i szaty, co nadaje scenie klarowności i uroczystego charakteru. Dominują ciepłe barwy czerwieni, beżu i zieleni, przełamane chłodniejszymi odcieniami błękitu i bieli. Atmosfera jest spokojna, harmonijna, a całość ma elegancki, nieco teatralny nastrój. Stroje przypominają szaty rzymskie, co podkreśla klasycystyczne aspiracje rodu Zamoyskich i ich zakorzenienie w europejskiej tradycji kulturowej. Po lewej stronie stoi Stanisław w rudawoczerwonej tunice do kolan, przewiązanej w pasie, i sandałach. Ma jasne, kręcone włosy i delikatne rysy twarzy, a jego spojrzenie skierowane jest ku popiersiu ustawionemu na marmurowym postumencie. Obok niego, w centrum, znajduje się starszy brat, Aleksander, w czerwonej tunice i ciemnoniebieskim płaszczu. Prawą ręką obejmuje brata za ramię, lewą trzyma dłoń brata. Patrzy w stronę ojca. Siedzący niżej, lecz dominujący w kompozycji Andrzej Zamoyski, X ordynat, ubrany jest w obszerną szatę w barwach bieli i czerwieni. Prawą rękę unosi w geście wskazującym, lewą trzyma dłoń stojącej obok córki. Jego twarz jest poważna, a wzrok skupiony na synach. Po prawej stronie znajduje się Anna w długiej białej sukni z niebieską szarfą i wiankiem z kwiatów na głowie. Jej prawa dłoń spoczywa w ręku ojca, a lewa opuszczona jest wzdłuż ciała. Dziewczynka spogląda lekko w stronę widza. Przedstawiona scena przypomina spokojną rozmowę lub pouczenie. Gest Andrzeja Zamoyskiego sugeruje, że udziela synom wskazówek, na co chłopcy reagują z powagą i skupieniem. Bliskość córki podkreśla rodzinny charakter przedstawienia. Tło stanowi pejzaż z zielonymi drzewami i fragmentem nieba w odcieniach błękitu i szarości